Parowóz Metropolitan Railway – NUMERY OD 19 DO 23 – 1866 rok – układ osi 2’B (220)
2 cylindry, para nasycona, szerokość torów 1435 mm;
Metropolitan Railway; Wielka Brytania; Beyer — Peacock.
Dane techniczne parowozu:
L — 9650 mm długość całkowita parowozu (bez doczepianego tendra),
R — 2700 mm stały rozstaw osi,
H — 94,5 m² całkowita powierzchnia ogrzewalna kotła (bez powierzchni przegrzewacza),
S — 1,8 m² powierzchnia rusztu,
p — 9,15 atm nadciśnienie pary w kotle,
d x 1 — 432×610 mm średnica cylindrów (wysokoprężnych i niskoprężnych) x skok tłoków,
D — 1753 mm średnica kół napędnych,
G — 42,6 t masa służbowa parowozu (bez tendra),
C — 16,2 t największy nacisk osi.
Jakkolwiek brzmi to niewiarygodnie, przez pełne 40 lat londyńska kolej podziemna była obsługiwana przez parowozy. Były to prawie wyłącznie tendrzaki o układzie osi 2’B. Miały wewnętrzną ostoję, zewnętrzne cylindry i rozrząd Allana wewnątrz ostoi. Przedni dwuosiowy wózek Bisse-la przekształcono później na oś przesuwną Adamsa. Palenisko znajdowało się między osiami sprzężonymi. Aby ograniczyć zadymienie w tunelach i poprawić widoczność, parowozy były od początku wyposażone w proste urządzenie kondensacyjne: para odlotowa była odprowadzana do zbiornika na wodę, gdzie następowała jej kondensacja. Ogrzana woda powodowała zakłócenia czynności inżektorów zasilających i dlatego parowozy wyposażono w pompę tłokową napędzaną przez mimośrody na osi napędnej. Zbyt gorąca woda nie powodowała skraplania i dlatego musiała być na niektórych stacjach szybko wypuszczana i zastępowana zimną. Podczas kondensacji parowóz nie miał ciągu w palenisku, tak że ogień trzeba było rozdmuchiwać. Najczęściej robiono to na odsłoniętych odcinkach toru kolejowego. Zmianę reżimu pary odlotowej przestawiano zaworem na przewodach wylotowych od suwaków. Podczas jazdy do przodu załogę chroniła tylko niska ściana czołowa (tzw. okulary), podczas jazdy do tyłu załoga nie miała żadnej osłony. Początkowo parowozy malowano na zielono, później na kolor czekoladowo-brązowy.
Do 1885 roku wyprodukowano 66 parowozów tego typu w dziesięciu seriach różniących się nieznacznie od siebie. Swą pracę w londyńskiej kolei podziemnej zakończyły w 1905 roku po wprowadzeniu trakcji elektrycznej, ale na powierzchni niektóre z nich służyły jeszcze w latach trzydziestych naszego wieku. Parowóz numer 23. wycofano z eksploatacji dopiero w 1948 roku. Jest on obecnie eksponatem muzealnym.